Οι Νικητές του Διαγωνισμού Φωτογραφίας «Η Σπανιότητα μέσα από το δικό σου κλικ»

Ο φετινός Διαγωνισμός Φωτογραφίας με τον τίτλο «Η Σπανιότητα μέσα από το δικό σου κλικ», που διοργάνωσε το Σωματείο μας, «“95”, Ελληνική Συμμαχία για τους Σπάνιους Ασθενείς», με αφορμή τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Σπάνιων Παθήσεων στις 28 Φεβρουαρίου, ολοκληρώθηκε.

Ευχαριστούμε θερμά την Ακαδημία Leica για την ευγενική της υποστήριξη στη διαδικασία επιλογής των νικητών και τα καταστήματα Κωτσόβολος για την προσφορά των βραβείων για τους νικητές. Ιδιαιτέρως, όμως, ευχαριστούμε όλους τους συμμετέχοντες για το ενδιαφέρον και τη διάθεσή τους να πάρουν μέρος στον Διαγωνισμό, ο οποίος είχε σαν βασικό σκοπό να ενημερώσει και να ευαισθητοποιήσει το κοινό γύρω από τις Σπάνιες Ασθένειες.

Όπως σας είχαμε υποσχεθεί, ανήμερα του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Σπάνιων Παθήσεων, έχουμε τη χαρά να σας ανακοινώσουμε τα ονόματα των τριών νικητών και να σας παρουσιάσουμε τις φωτογραφίες τους.

1. Νίκος Τζαναβάρης

Τίτλος φωτογραφίας: «Η ζωή αναπτύσσεται ακόμη και στα πιο παράξενα και σπάνια μέρη»

Περιγραφή: «Φωτογράφιση ενός μικρού φυτού που βγαίνει μέσα από τις μεταλλικές γρίλιες ενός υπονόμου. Αυτή η παράξενη, σπάνια και παράλληλα συναρπαστική συνεύρεση της φύσης με τη βιομηχανική αισθητική, σε μια ιδιαίτερη νυχτερινή λήψη μετά από βροχή.»

2. Μαρία Γερουκάλη

Τίτλος φωτογραφίας: «Μαζί, σημαίνει δεν σ’ αφήνω το χέρι για κανέναν λόγο!»

Περιγραφή: «Η Βασιλική ταξίδεψε για τη γειτονιά των αγγέλων, όπου κι ανήκε, στις 17-6-2018, σε ηλικία 28 χρονών. Έπασχε από το σπάνιο Σύνδρομο Rett. Έδωσε γιγάντιες μάχες ζωής, και ήταν η δύναμη και η ευλογία μου συνάμα. Όλες αυτές οι στιγμές που περάσαμε μαζί μού λείπουν αφόρητα! Ήξερα πού θα κατέληγε… Το πόσο πονάει δεν ήξερα! Κάνει θόρυβο η αγάπη όταν φεύγει, και πονάει σαν παιδάκι η καρδιά… Η σιωπή του χωρισμού την ξεκουφαίνει, κάνει τόση φασαρία η μοναξιά! Έναν τίτλο για τη φωτογραφία: «Η συμπόρευση με έναν Άγγελο»!

3. Βασίλης Γράβαρης.

Τίτλος φωτογραφίας: «Μέχρι να Πετάξουμε Ξανά»

Περιγραφή: «Πατησίων, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, ώρα 08:25 το πρωί. Σε 5′ έχω ραντεβού με Δημόσια Υπηρεσία της περιοχής και ήδη έχω ανοίξει το βήμα μου για να προλάβω. Ξαφνικά όμως, πέφτω πάνω σε… σχεδόν αυτή την εικόνα. Χιλιάδες περιστέρια έξω από το μουσείο, απολαμβάνουν σε καθεστώς απόλυτης σιγής το πρωινό τους. Μια σιγή που επικρατεί και στην ανθρώπινη μπάντα της Πατησίων, καθώς μετά βίας μπορούσε κανείς να ξεχωρίσει μερικά αυτοκίνητα να έρχονται στο βάθος ή κάνα δυο περαστικούς σαν εμένα να περπατούν γοργά. Αν και χωρίς ούτε ένα ντεσιμπέλ, η εικόνα ηχούσε βροντερά από μόνη της, κι έτσι είπα να βγάλω στα γρήγορα μια φωτογραφία. Κι εκείνην τη στιγμή, ενώ έχω βρει το κάδρο μου, όλα τα περιστέρια, σαν σε συγχρονισμένη κολύμβηση, δίνουν μια και ανοίγονται στους ουρανούς, με την κάμερά μου, σαν εκείνην ενός παπαράτσι, να προσπαθεί να «πιάσει» όσο το δυνατόν περισσότερα στιγμιότυπα. 

Ζούμε σε μια πρωτόγνωρη για όλους εποχή, θα έρθει η ώρα όμως που και εμείς θα ανοίξουμε τα φτερά μας και θα πετάξουμε ξανά. Παράλληλα όμως, ας μην ξεχνάμε ότι, τις περισσότερες φορές, τα φτερά μας ανοίγουν μετά από την απόλυτη σιωπή.»

Μέχρι την επόμενη σπάνια φωτογραφική πρόκληση, σας ευχαριστούμε και πάλι όλους που, μέσω της συμμετοχής σας, σταθήκατε στο πλευρό μας σε αυτή την προσπάθεια να δείξουμε τι μπορεί να σημαίνει για τον κάθε έναν από εμάς η «σπανιότητα», με απώτερο σκοπό την ενημέρωση όλων γύρω από τα Σπάνια Νοσήματα.